by Er zijn heldere, rubberachtige wezens die eruitzien als gedeeltelijk gepelde bananen. Glazige, doorschijnende sponzen die zich als omgekeerde kroonluchters aan de oceaanbodem vastklampen. Phantasmic Kraken, toepasselijk vernoemd naar Casper, de vriendelijke geest.
En dat is precies wat er tot nu toe is ontdekt in de grootste hotspot van de oceaan voor toekomstige diepzeemijnbouw.
Abonneer u op de nieuwsbrief van The Post Most om de belangrijkste en interessantste verhalen van The Washington Post te ontvangen.
We hebben veel metaal nodig om elektrische voertuigen, batterijen en andere belangrijke onderdelen van een koolstofarme economie te maken. Steeds meer landen en bedrijven proberen koper, kobalt en andere belangrijke mineralen uit de zeebodem te halen.
Een nieuwe analyse van de Clarion-Clipperton Zone, een uitgestrekt mineraalrijk gebied in de Stille Oceaan, schat dat er ongeveer 5.000 zeedieren zijn die geheel nieuw zijn voor de wetenschap. Het onderzoek, dat donderdag in het tijdschrift Current Biology is gepubliceerd, is het nieuwste teken dat extractie onder water mogelijk kosten met zich meebrengt voor een verscheidenheid aan wezens die we nog maar net beginnen te begrijpen.
“Deze studie laat echt zien dat dit deel van onze planeet en dit deel van onze oceaan buiten de hitlijsten ligt als het gaat om hoeveel nieuw leven er daar beneden is”, zegt Douglas McCauley, een professor in mariene wetenschappen aan de Universiteit van Californië, Santa Barbara die niet betrokken was bij het onderzoek.
Het verheldert ook een raadsel van zogenaamde schone energie: het winnen van de grondstof die nodig is voor de overgang van fossiele brandstoffen heeft zijn eigen kosten voor het milieu en de mensen.
Voorstanders van diepzeemijnbouw zeggen dat de kosten van het winnen van deze metalen het laagst zijn onder de zee, weg van mensen en zelfs rijkere ecosystemen op het land. “Kortom, het is logisch dat we zoeken naar plaatsen waar we deze metalen kunnen ontginnen met de minste aanraking van de planeet”, zegt Gerard Barron, CEO van Metals Company, een van de toonaangevende bedrijven die de zeebodem willen ontginnen voor metalen. .
Maar de ontdekking van zoveel zeeleven laat zien hoe weinig we weten over de oceanen van de aarde – en hoe hoog de kosten van hernieuwbare energie voor het leven onder de golven kunnen zijn.
– – –
Wonen op de bodem van de afgrond
Op de bodem van de zee, kilometers onder de oppervlakte, ligt een aardappel. Een bos aardappelen. Of meer specifiek, een stapel stenen die op aardappelen lijken.
Nadat een haaientand of een schelp naar de bodem van de zee is gezonken, hopen zich in de loop van miljoenen jaren in zeewater opgeloste metalen elementen laag voor laag op deze bot- en steenfragmenten op.
Het resultaat zijn onderzeese velden van minerale afzettingen ter grootte van een aardappel, polymetallische knobbeltjes genaamd. Voor een samenleving die deze mineralen nodig heeft, zijn de knobbeltjes een onbegraven schat, liggend op de zeebodem, wachtend om te worden verzameld.
Een van de grootste clusters van knobbeltjes bevindt zich op de bodem van de Clarion-Clipperton Zone, een regio die twee keer zo groot is als India en ingeklemd tussen Mexico en Hawaï. Het enige licht dat zo diep is, komt van af en toe flitsen van bioluminescente dieren.
Ondanks tientallen jaren interesse in het ontginnen van deze kloof, is er weinig bekend over de onderliggende biodiversiteit in de regio. Daarom analyseerde een team onder leiding van het Natural History Museum in Londen meer dan 100.000 records van jarenlange onderzoekscruises waarbij zeedieren werden bemonsterd.
Bij sommige expedities lieten wetenschappers kratten op de grond vallen en lierden ze ze weer naar de oppervlakte, net als een arcade-klauwspel. In andere gebruikten onderzoekers op afstand bestuurbare onderwatervoertuigen om foto’s te maken of “arme, nietsvermoedende zeesterren of zeekomkommers” te verzamelen, zei Muriel Rabone, de onderzoeker van het Natural History Museum die het artikel leidde.
Het team vond tussen de 6.000 en 8.000 dieren, waarvan er ongeveer 5.000 volledig nieuw waren voor de wetenschap. De extreme diepte en duisternis van de Clarion-Clipperton Zone (CCZ) is een van de weinige overgebleven intacte wildernisgebieden ter wereld en heeft de evolutie gestimuleerd van sommige dieren die nergens anders op aarde voorkomen.
Onder hen is de rubberen eekhoorn, een neongele zeekomkommer die zijn lange staart kan gebruiken om op golven onder water te surfen en over de zeebodem te scheren als “gnoes die door de Serengeti reizen”, zei Adrian G. Glover, een andere co-auteur van het Natural History Museum.
Een ander waargenomen dier is een koppotige met uitpuilende ogen en stompe armen genaamd Casper Octopus, die in 2016 op Hawaï werd ontdekt en is vernoemd naar zijn spookachtig witte uiterlijk, wat mogelijk te wijten is aan een gebrek aan pigment in zijn dieet.
Wetenschappers denken tenminste dat ze de octopus in de CCZ hebben gezien. “Omdat dit alleen visuele waarnemingen zijn, kunnen we er niet zeker van zijn dat het dezelfde soort is”, zegt Daniel Jones van het National Oceanography Centre in Engeland, een andere co-auteur van de studie.
Veel dieren vinden beschutting in de knobbeltjes zelf. Kleine ragworms graven zich erin in terwijl ze glazen sponzen laten groeien met griezelige, kristalachtige skeletten gemaakt van silicium. Er is weinig bekend over hoe deze soorten op elkaar inwerken en ecosystemen vormen.
“Het is een verrassend diverse omgeving,” zei Glover.
– – –
De behoefte aan knobbeltjes
Deze biodiversiteit heeft meer dan 700 mariene wetenschaps- en beleidsexperts ertoe aangezet om op te roepen tot opschorting van mijnbouwvergunningen “totdat er voldoende en robuuste wetenschappelijke informatie beschikbaar is”. Er is te weinig bekend over hoe mijnbouw de visserij kan beïnvloeden, koolstof kan vrijmaken die in de zeebodem is opgeslagen of wolken sediment in het water kan werpen. Oude testlocaties voor onderwatermijnbouw vertonen weinig tekenen van ecologisch herstel.
De bodem van de oceaan werd ooit beschouwd als “een beetje woestijn”, zegt Julian Jackson, senior manager marine stewardship bij de Pew Charitable Trusts, die de krant financierde en pleit voor een moratorium op diepzeemijnbouw.
“Maar nu begrijpen we dat er eigenlijk een grote biodiversiteit is in de diepzeevlaktes,” zei hij.
Voorstanders van diepzeemijnbouw beweren dat er minder ethische compromissen mee gemoeid zijn dan onshore-mijnbouw. Diep in de oceaan zijn er geen inheemse gemeenschappen om te verhuizen, geen kinderarbeid om uit te buiten en geen regenwouden om te kappen. Het land met de hoogste nikkelproductie is momenteel regenwoudrijk Indonesië.
“Je kunt je geen betere plek voorstellen om zo’n grote, overvloedige grondstof op te slaan”, zegt Barron, algemeen directeur van het in Vancouver gevestigde Metals Company. Zijn bedrijf heeft ook onderzoekers van het Natural History Museum gefinancierd.
Het bedrijf zegt dat het zijn robotvoertuig heeft ontworpen om knobbeltjes op te pikken met zo min mogelijk sediment. Maar Barron geeft toe dat het een “slechte dag” is voor elk opgezogen organisme. “Dit gaat niet over nul impact”, zei hij, maar over het minimaliseren van de wereldwijde impact van mijnbouw. “Ik ken niets dat geen effect heeft.”
Er is momenteel geen commerciële financiering in de CCZ, aangezien geen enkele natie daar de controle heeft. Milieuactivisten en mijnbouwmanagers wachten op een door de Verenigde Naties erkende organisatie, de International Seabed Authority genaamd, om regelgeving uit te vaardigen over onderwatermijnbouw. Maar de kleine Pacific-natie Nauru, de partner van de Metals Company, deed een beroep op een clausule in het VN-Verdrag inzake het recht van de zee om het proces te bespoedigen.
Als alles volgens plan verloopt, verwacht de Metals Company eind 2024 of begin 2025 met de mijnbouw te beginnen. Tegenstanders vrezen dat er niet genoeg tijd zal zijn om ervoor te zorgen dat de mijnbouw veilig kan worden uitgevoerd. Jackson zei dat het “volledig onbeslist is over hoe we van plan zijn deze regels te controleren en te handhaven”.
“Het is momenteel een zeer levendig debat”, voegde hij eraan toe.
– – –
Dit artikel maakt deel uit van Animalia, een column over de vreemde en fascinerende wereld van dieren en de manieren waarop we ze waarderen, in gevaar brengen en ervan afhankelijk zijn.
gerelateerde inhoud
Een jaar na Uvalde hebben ambtenaren die de reactie hebben verknoeid weinig gevolgen
Bezwaar tegen seksuele, LHBTQ-inhoud leidt tot een toename van het aantal oproepen voor boeken
