by Een Britse natuurorganisatie is op zoek naar iemand om 13 maanden te werken op een van ‘s werelds meest afgelegen eilanden.
Gough Island, een Brits grondgebied in de zuidelijke Atlantische Oceaan, heeft geen permanente bevolking.
Het is ongeveer 2.400 km van het vasteland van Afrika – en aangezien er geen luchthaven is, is Gough een zevendaagse boottocht vanuit Zuid-Afrika.
Het is een reis die Rebekah Goodwill en Lucy Dorman, die momenteel aan Gough werken, al hebben voltooid.
Ze behoren tot de zeven voltijdwerkers – en acht miljoen vogels – die Gough naar huis noemen.
Het paar werkt voor de Royal Society for the Protection of Birds (RSPB). Voordat ze naar Gough verhuisde, werkte Lucy op Antarctica, terwijl Rebekah voor de RSPB in Schotland werkte.
Rebekah’s jaar op het eiland eindigt in september, dus de RSPB is op zoek naar een nieuwe veldagent met een salaris tussen £ 25.000 en £ 27.000.
De baan omvat “vaak lange dagen” het volgen van zeevogelsoorten en vereist dat kandidaten zich goed aanpassen aan het leven in een “uitdagende en afgelegen sub-Antarctische omgeving”.
Kandidaten moeten ook beschikken over “een wetenschappelijke opleiding of gelijkwaardige ervaring op een relevant gebied” en “ervaring met het hanteren en monitoren van wilde vogels/dieren op dit gebied”.
En Rebekah en Lucy waarschuwen potentiële werknemers dat ze het gure weer moeten trotseren en genoegen moeten nemen met een jaar zonder verse boodschappen.
“Ik denk dat Bekah en ik, als Britten, dachten dat we gewend waren aan regen”, zegt Lucy. “Maar het regent veel.”
Ze voegt eraan toe: “We staan aan de vooravond van de roerige jaren veertig, we zijn maar een kleine rots in het midden van de Zuid-Atlantische Oceaan, dus we hebben behoorlijk extreem weer.”
De wilde jaren veertig beschrijven het gebied tussen de 40e en 50e breedtegraad ten zuiden van de evenaar – berucht om de harde wind.
Dus wat eet je als je duizend mijl verwijderd bent van het dichtstbijzijnde land? Bereid je voor op maaltijden die verpakt of ingevroren worden geleverd.
“Het was absoluut één ding dat ze voor ons benadrukten voordat we kwamen – dat voor veel mensen … het gebrek aan vers voedsel aanzienlijk is”, zegt Lucy.
“Het allerbelangrijkste wat ik zeker mis, is het kunnen bijten in een lekkere appel als een knapperige wortel. Gewoon een beetje crunch, maar verder heb ik niet echt het gevoel dat ik veel mis.”
Verse groenten en fruit vormen een te groot bioveiligheidsrisico omdat ze ontkiemen en zich over het eiland verspreiden. In plaats daarvan komen de boodschappen voornamelijk uit twee inloopvriezers, die eenmaal per jaar worden gevuld.
“De ene zit vol met diepvriesgroenten en de andere zit eigenlijk vol met bevroren vlees, en dan hebben we nog veel ingevroren ingeblikt fruit en groenten”, zegt Rebekah.
“Ze geven ons tijdens deze overnameperiode van twee weken voedsel voor een jaar, en we leven er de rest van het jaar van.”
De overnameperiode verwijst naar de periode een keer per jaar, in september, waarin sommige Gough-medewerkers hun spullen pakken en naar huis gaan om nieuwe medewerkers in dienst te nemen.
En wat betreft sociaal isolement?
“Op een vreemde manier voel ik me hier meer verbonden met mijn vrienden en familie dan ik me waarschijnlijk voelde toen ik in Schotland werkte”, zegt Rebekah.
Het stel zegt dat met het internet op de basis contact houden net zo eenvoudig is als altijd – en de steun van het kleine team maakt uitdagende momenten goed.
“Het is hier een erg leuke gemeenschap, dus we kunnen verhalen delen, van elkaar leren en elkaar steunen als je niet bij een bruiloft of begrafenis kunt zijn”, voegt Rebekah toe.
Als onderdeel van het RSPB International Conservation Science Team volgen Lucy en Rebekah de bewegingen van verschillende bedreigde vogels zoals de Atlantische geelneusalbatros, Atlantische stormvogel en MacGillivray-prion.
Overdag trotseren ze het weer en gaan – meestal uitgerust met waterdichte jassen en broeken en rubberlaarzen – het veld in om de vogels te lokaliseren.
Ze verzamelen gegevens over kuikens op het eiland en hun strijd tegen muizen, een invasieve soort die ze heeft opgegeten.
“Zij [the mice] begon de zeevogels op te eten’, zegt Lucy. “Ze hebben geen vijanden, de muizen op het eiland, dus ze hadden een enorme impact, vooral op de kleine kuikens.”
In 2017-2018 werden de muizen zo schadelijk voor de kuikens dat slechts 21% van de Tristan-albatroskuikens het overleefde om uit te vliegen. Een bedreigde stormvogelsoort die in grotten broedt – het MacGillivray-prion – heeft geen enkel kuiken overleefd.
De RSPB vermoedt dat de muizen in de 19e eeuw door zeevarenden in Gough zijn geïntroduceerd en dat de groep heeft gewerkt om ze uit te roeien.
De uitroeiing heeft de populatie aanzienlijk verminderd, maar de RSPB is er nog niet in geslaagd het eiland volledig van muizen te verlossen.
Dus voor degenen die geïnteresseerd zijn in een jaar op Gough – inclusief vogels, muizen, diepvriesproducten en spectaculaire afgelegen gebieden – is de deadline voor aanmeldingen het einde van zondag.
